สำนักงานคดีอัยการสูงสุด

สำนักงานคดีอัยการสูงสุด ( Department of Attorney General Litigation)

ได้จัดตั้งขึ้นครั้งแรกตามพระราชกฤษฎีกาแบ่งส่วนราชการสำนักงานอัยการสูงสุด พ.ศ. 2535  ซึ่งประกาศในราชกิจจานุเบกษา เมื่อวันที่ 14 สิงหาคม พ.ศ. 2535 โดยเป็นส่วนราชการหนึ่งในสำนักงานอัยการสูงสุด ตามมาตรา 4 (15) มีอำนาจหน้าที่ตามมาตรา 5 (15) ได้แก่ การเสนอความเห็นประกอบการพิจารณาสั่งคดีของอัยการสูงสุดตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา และกฎหมายอื่น ๆ  เว้นแต่การสอบสวนความผิดนอกราชอาณาจักร และปฏิบัติงานร่วมกับหรือสนับสนุนการปฏิบัติงานของหน่วยงานอื่น ๆ  ที่เกี่ยวข้องหรือ ที่ได้รับมอบหมาย

ต่อมาได้มีกฎกระทรวงแบ่งส่วนราชการสำนักงานอัยการสูงสุด พ.ศ. 2546 ได้กำหนดอำนาจหน้าที่ของสำนักงานคดีอัยการสูงสุดใหม่ ตามข้อ 3 (23) โดยเพิ่มหน้าที่รับผิดชอบในการเสนอความเห็นประกอบการพิจารณาสั่งคดีของอัยการสูงสุดตามระเบียบว่าด้วยการดำเนินคดีแพ่งของพนักงานอัยการ และรับผิดชอบการดำเนินคดี และการดำเนินการทั้งปวงตามมติคณะรัฐมนตรี และคำสั่งสำนักนายกรัฐมนตรีที่เกี่ยวข้องในเรื่องเกี่ยวกับคณะกรรมการ พิจารณาชี้ขาดการยุติในการดำเนินคดีแพ่งของส่วนราชการและหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง และกฎกระทรวงแบ่งส่วนราชการสำนักงานอัยการสูงสุด (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2549 ข้อ 5 และข้อ 15 กำหนดให้มีอำนาจหน้าที่รับผิดชอบงานคดีร้องขอความเป็นธรรมเพิ่มขึ้น และให้งานยุติการดำเนินคดีแพ่งไปอยู่ในอำนาจหน้าที่รับผิดชอบของสำนักงานการยุติการดำเนินคดีแพ่งและอนุญาโตตุลาการซึ่งจัดตั้งขึ้นใหม่ และเมื่อสำนักงานคดีอัยการสูงสุดมีปริมาณงานในความรับผิดชอบจำนวนมาก กฎกระทรวงแบ่งส่วนราชการสำนักงานอัยการสูงสุด (ฉบับที่ 3) พ.ศ. 2553 ข้อ 3 และ  ข้อ 13 จึงได้แยกงานคดีขออนุญาตฟ้องและงานคดีร้องขอความเป็นธรรมให้ไปอยู่ในอำนาจหน้าที่รับผิดชอบของสำนักงานคดีกิจการอัยการสูงสุดซึ่งจัดตั้งขึ้นใหม่ และตามประกาศคณะกรรมการอัยการ เรื่อง การแบ่งหน่วยงาน และการกำหนดอำนาจและหน้าที่ของหน่วยงานภายในของสำนักงานอัยการสูงสุด (ฉบับที่ 15) พ.ศ.2558 ลงวันที่ 10 สิงหาคม 2558  ได้ปรับปรุงหน่วยงานภายใน และกำหนดอำนาจและหน้าที่ของหน่วยงานภายในของสำนักงานอัยการสูงสุดให้เหมาะสมและมีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้น จึงให้ยกเลิกความใน (ก) ของ (15) วรรคหนึ่ง ของข้อ 7 แห่งประกาศคณะกรรมการอัยการ เรื่อง การแบ่งหน่วยงาน และการกำหนดอำนาจและหน้าที่ของหน่วยงานภายในของสำนักงานอัยการสูงสุด พ.ศ.2554 และให้ใช้ความต่อไปนี้แทน
 
“ รับผิดชอบในการเสนอความเห็นประกอบการพิจารณาสั่งคดีของอัยการสูงสุด  ซึ่งตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญาและกฎหมายอื่นกำหนดให้เป็นอำนาจและหน้าที่ของอัยการสูงสุด เว้นแต่การชี้ขาดความเห็นแย้งและการชี้ขาดเขตอำนาจสอบสวน  การสอบสวนความผิดนอกราชอาณาจักร  การขออนุญาตฟ้อง  และการดำเนินคดีอาญาที่จะไม่เป็นประโยชน์แก่สาธารณชนหรือจะมีผลกระทบต่อความปลอดภัยหรือความมั่นคงของชาติ  หรือต่อผลประโยชน์อันสำคัญของประเทศ ”